bericht 9

Hoi Allemaal,
Daar zijn we weer! Gisteren zijn we weer in Cuzco gekomen nadat we 4 dagen de Inka trail hebben gelopen.
Eerst even aansluiten op ons laatste bericht. We kwamen uit Bolivia (La Paz) en vandaar zijn we doorgereden naar Tiwanaka. Op weg ernaartoe reden we over de bergen waardoor La Paz wordt ingesloten. Prachtige vergezichten over de besneeuwde toppen van de Andes. Toppen van boven de 6000 meter. Wel koud daar! Tiwanaka is een tempelcomplex uit de pre Inka periode. Heel verrassend. We dachten dat de Inka´s hier zo´n beetje de dienst uit maakten, maar deze stam heeft heel wat jaren (eeuwen) eerder geleefd en ook gedurende vele eeuwen. Ze zijn later door de Inka´s verdreven (en mogelijk uitgemoord, het waren geen lieverdjes die Inka´s). De volgende bestemming was het Titicacameer, het plaatsje Puno. Veel over gehoord dus de verwachtingen waren hoog gespannen. Maar we zijn zo langzamerhand wat verwend misschien. Het plaatsje zelf was eigenlijk niks, maar daar gaat het niet om. We wilden uiteindelijk alleen maar het TTCC en de Uros eilanden zien. Die Uros mensen zijn voor de Inka´s op de vlucht geslagen en zagen maar een uitweg, een eiland bouwen van riet op het meer. We hebben uiteraard zo´n eiland bezocht, was wel heel bijzonder, maar ook vreselijk vercommercialiseerd. Na de tweede hadden we er wel genoeg van gezien. Het ging toch alleen maar om kopen kopen kopen. We vonden dit dus een van de mindere uitstapjes. Maar goed we hebben ook zo veel al gezien! De volgende dag gingen we door naar Cuzco. Dit werd een ellenlange busrit over de hoogvlekte, veel mooie vergezichten en landschap. Maar zo´s lange rit dan kom je toch helemaal gaar uit de bus. Maar dan Cuzco. De reputatie van de mooiste stad van Zuid Amerika maakt het zeker waar. Een schitterende stad. We hadden daar nog niet veel tijd, want we moesten ons klaarmaken voor de Inka trail de volgende dag. Maar we zouden terugkomen. Nu dan de Inka trail. We wisten waar we aan begonnen en we hebben het geweten! Eerst een eind rijden (vroeg op natuurlijk!) voor we aankwamen bij de start. De helft van de groep ging overigens maar mee. De rest vond (leek) het te zwaar. Inchecken, paspoort controle, kennismaking met de gids en de dragers (8 stuks) en de kokkin. Toen zijn we begonnen met de tocht. We sliepen in tenten. De dragers droegen dat allemaal op de rug inclusief het komplete kookgerei en de etenswaren. Ze droegen pakketten die soms 2 keer zo groot waren als zijzelf. Het waren van die kleine tanige mannetjes met enorme kuiten. Goed, de wandeling dus. Dag 1 was een makkie. Dag 2 was vreselijk afzien. 1200 meter als maar omhoog over rotsachtige paden, langs stijle wanden, hoge treden en dat in de steeds ijler wordende lucht. Want we kwamen die dag van 3000 meter en we liepen naar 4200 meter. Ik (marianne) was helemaal stuk. Wim huppelde naar boven, en was al 1,5 uur eerder dan ik aan de top. Ik was gewaarschuwd maar dat het zo zou zijn, had ik nooit verwacht! En ook heel eigenwijs niet de bagage afstaan, dus we liepen met rugzakken van ongeveer 12 kg. Een HEL!! En dan moesten we ook nog slapen op de keiharde grond en op dunne matjes. Dag 2, sliepen we op 3600 meter, dat was koud!! Brrr. Ondanks het thermo ondergoed, de dikke truien, 2 paar sokken en een dikke slaapzak. We kregen het niet warm, dus de hele nacht wakker gelegen (net als nacht 1 overigens). Elke ochtend werden we om 5 uur gewekt door twee dragers die ons Coca thee voor de tent kwamen brengen. Dat was zeer welkom. Na het ontbijt (zo rond half 7) gingen we weer op pad. Dag 3 was een stuk makkelijker (dachten we). Ook dat was enorm afzien. Ook voor Wim want die houdt niet van dalen. Ook weer 1000 meter dalen, over dezelfde moeilijke paden. Tsjonge jonge wat hebben we afgezien. We lagen op Sinterklaasavond trouwens al om 7 uur op de mat, want licht was er niet, en er was helemaal niets te doen. En bovendien we waren moe. We wilden wel slapen. Nog even over dag 3. Na een koningsmaal hebben we afscheid van de dragers genomen. Ze kwamen een voor een onze eethut inschuifelen, waarbij ieder zich keurig moest voorstellen, hoe oud ze waren en de burgelijke staat. Een beetje verlegen stonden ze daar in het halfdonker van de hut te wachten op onze bedankjes (fooi). Zij wilden de volgende dag rap weg, want ze wilden om 6 uur (ochtend) de trein hebben. Dag 4, kwart voor 4 op. Het was ¨maar¨ 2 uurtjes, alleen maar een beetje dalen zei de gids. Nou mooi niet. Weer zo´n barre tocht. Ons beloofde eerste uitzicht op de Machu Pichu (MP) ging niet door, alles lag in de wolken. Eindelijk, na dik 2 uur de MP. Prachtig, alleen foto´s kunnen vertellen wat we zagen. Die komen later wel. Daar een rondleiding gehad en toen hoorden we dat er treinstakingen waren en dat we niet terug naar Cuzco konden. Boze boeren hadden zich aan de rails geketend. Ze wilden ook delen in de opbrengsten van de toeristen. Om een lang verhaal kort te maken, we kregen uiteindelijk gelukkig toch een trein, Stamp- en stampvol toeristen met rugzakken. Maar we gingen. Halverwege moesten we er uit, en langs de stakers lopen. Eerst allemaal mannen met grimmige koppen die ons nors aanstaarden, en daarna groepen vrouwen die aan het zingen waren, en naar ons klapten. Uiteindelijk bereikten we Cuzco en kregen een zeer warm welkom van de overige (7)groepsgenoten. Erg leuk. Ondanks de bijna dood ervaringen waren we toch erg trots op onze prestatie!
We hebben vandaag Cuzco bekeken en wat dingetjes gekocht. Leuke dag gehad, zonder dat er iets hoefde. Een ongelooflijk mooie stad. Helaas de tijd is weer veel te kort. Reden om nog eens terug te gaan.
Morgen vliegen we naar Lima, daar nog wat uren rondlopen en dan de vlucht naar huis. Een fantastische reis. Maar aan alles komt een eind. Dit was dan ook ons laatste bericht. Leuk al jullie reacties, bedankt ervoor (jammer Ing). Tot in Nederland!
Veel groetjes en tot gauw.
Wim en Marianne.